Voor mij is dit het mooiste onderdeel van mijn werk als scheidingsmediator: het gesprek aangaan met de betrokken kinderen. Veel van mijn vakgenoten doen het niet en terecht, je moet wel echt weten wat je doet. Wat is nou de toegevoegde waarde en hoe gaat zo’n gesprek?

De toegevoegde waarde zit erin dat de kinderen zich serieus genomen voelen: ze worden betrokken in het scheidingsproces en krijgen een stem. Niet een stem die doorslaggevend is in hoe het verder gaat, want dat is uiteindelijk aan de ouders, maar wel een stem die gehoord moet worden bij het nemen van beslissingen. In alle gesprekken die ik met kinderen in mijn praktijk heb gevoerd, zie ik dat de kinderen groeien omdat ze in het scheidingsproces de aandacht krijgen die ze zo nodig hebben. Belangrijk ook is dat het gesprek met de kinderen mij als scheidingsmediator helpt om de ouders beter te begeleiden.

Kinderen zijn altijd nieuwsgierig naar de ‘mevrouw die papa en mama helpt bij de scheiding’; ze hebben vaak al een foto opgezocht en ze hebben zich voorbereid op het gesprek. Naast een algemeen beeld van de wereld van deze kinderen (school, sport, vriendjes, gewoontes), vraag ik de kinderen hun ouders in een paar woorden te omschrijven. Dat is vaak hilarisch: papa kan niet koken maar helpt altijd goed met wiskunde, mama komt altijd te laat en kan goed hardlopen, papa doet vaak lekker gek en mama zorgt altijd goed voor ons. Ook vraag ik ze of ze het moment kunnen terughalen van toen papa en mama vertelden dat zij uit elkaar gingen. Wat deed dat met hen? Hadden ze het zien aankomen? Weten ze ook hoe het zo gekomen is? Kinderen hebben daar zonder uitzondering wel een verhaal voor zichzelf van gemaakt.

Ook al geef ik ouders het advies om bij de toelichting op het hoe en waarom van de scheiding oppervlakkig te blijven (dit zijn toch echt onderwerpen die niemand aangaan, behalve de ouders zelf), soms weten kinderen tot in detail hoe de vork in de steek steekt. Dat is wel een signaal om opnieuw samen het gesprek aan te gaan en het kind extra goed in de gaten te houden. Je wilt als ouder niet dat de rollen zich omdraaien en dat het kind voor jou gaat zorgen. Je wilt als ouder ook niet dat kinderen partij gaan kiezen voor de ene of voor de andere ouder. Andere kinderen beschrijven vervelende situaties en weten eigenlijk niet of ze het ‘ruzies’ moeten noemen, of ‘discussies’. Ik vraag de kinderen wat ze doen, als ze zich boos of verdrietig voelen en vraag ze of ze iemand in hun omgeving hebben (een juf, mentor, opa, buurvrouw) bij wie ze daar goed mee terecht kunnen. Ik vraag waar ze zich zorgen over maken. De antwoorden op die vraag lopen nogal uiteen: het ene kind maakt zich zorgen over de kat bij papa als de kinderen bij mama zijn, het andere kind maakt zich zorgen of hij wel de goeie boeken bij zich heeft als hij net van papa naar mama is gegaan en het derde kind maakt zich zorgen over de verjaardagen: hoe zorgen we ervoor dat in elk geval de verjaardagen nog wel gezellig blijven?

De komende weken zal ik fragmenten uit de gesprekken die ik met de kinderen in mijn praktijk heb gevoerd delen. ‘Goed scheiden’ is niet eenvoudig. Ik geloof oprecht dat je één kans krijgt om het goed te doen; om de basis van jullie toekomst en die van de kinderen goed neer te zetten. Daar maak ik mij met jullie samen graag hard voor.

Heb je vragen of wil je weten wat ik als scheidingsmediator of familierechtadvocaat voor je kan betekenen? Neem contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek via mariska@rechtaantafel.nl of 06-23479011. Kijk ook voor meer informatie en andere artikelen op www.rechtaantafel.nl.